سیلاژ آفتابگردان

معرفی آفتابگردان

آفتابگردان بومی مرکز آمریکای شمالی است و در سراسر جهان از روسیه تا آمریکای جنوبی کشت می شود. آفتابگردان را می توان بین 40 درجه جنوبی تا 55 درجه شمالی کشت کرد، اما بیشترین تولید بین 20-50 درجه شمالی و 20-40 درجه جنوبی رخ می دهد. همچنین می توان آن را تا ارتفاع 2600 متری در مناطق استوایی رشد داد، اما بهترین رشد آن در زیر 1500 متر است. به آب و هوای آفتابی خشک و خاک های عمیقی که بتواند آب زیادی را تامین کند نیاز دارد. می تواند نوسانات دمایی بین شب و روز از 8 درجه سانتیگراد تا 34 درجه سانتیگراد را تحمل کند. نسبتاً به خشکی مقاوم است اما در آب و هوای گرم و مرطوب به خوبی رشد نمی کند. آفتابگردان به عنوان یک محصول تابستانی میتواند جایگزین ذرت شود یا در مکان هایی که کشت ذرت مشکل است، کاشته شود. آفتابگردان یک محصول سریع الرشد با ظرفیت علوفه بالا است. در کوبا، عملکرد ماده تازه 45-75 تن در هکتار در 60-70 روز در شرایط خشک و تا 90 تن در هکتار در برزیل مشاهده شده است.

اگرچه آفتابگردان عموماً برای تولید دانه کاشته می شود، اما می توان از آن به عنوان منبع علوفه برای دام استفاده کرد. دانه ها حدود یک سوم از ماده خشک گیاه آفتابگردان را تشکیل می دهند، بنابراین مقادیر زیادی از علوفه احتمالی این گیاه زمانی که فقط برای دانه کشت می شود استفاده نمی شود. آفتابگردان تنش خورده یا با سطح پایین تولید، اگر به عنوان منبع علوفه برای دام استفاده شود می تواند سودآور باشد. آفتابگردان به عنوان یک علوفه جایگزین می تواند یک گزینه ارزشمند در شرایط خشکسالی باشد. علوفه آفتابگردان معمولاً به صورت سیلو تغذیه می شود.

انواع آفتابگردان

دو نوع اصلی آفتابگردان روغنی و آجیلی وجود دارد.  انواع روغنی آفتابگردان رنگ مشکی براق دارند و آفتابگردان های آجیلی دانه های بزرگتری با رنگ سیاه با راه راه های سفید دارند. بررسیها نشان می دهد که انواع آجیلی آفتابگردان اغلب برای سیلو استفاده می شود. به طور معمول تراکم کشت این محصول برای علوفه بین 50 هزار تا 75 هزار بوته در هکتار یا ۵-7 کیلوگرم بذر در کشت ردیفی در هر هکتار توصیه می‌شود. با این حال، زمانی که یک فصل رشد کامل در دسترس باشد، عملکرد علوفه آفتابگردان معمولا کمتر از ذرت است.

ارزش غذایی

تحقیقات انجام شده نشان داده است که ارزش غذایی سیلوی آفتابگردان 80 درصد ذرت سیلویی است، اما انواع بهبود یافته امروزی به کیفیت 90 تا 95 درصد سیلاژ ذرت می رسد. سیلوی گیاه کامل آفتابگردان معمولاً حاوی پروتئین بیشتر و چربی بر اساس ماده خشک بسیار بیشتری، نسبت به سیلو ذرت است. سیلوی آفتابگردان حاوی 10 تا 12 درصد پروتئین خام در مقایسه با 8 تا 9 درصد پروتئینی که معمولاً در سیلاژ ذرت یافت می شود. علاوه بر محتوای پروتئین خام بالاتر، سیلو آفتابگردان تهیه شده از انواع روغنی حاوی 10 تا 12 درصد چربی در مقایسه با 2 تا 3 درصد چربی در سیلو ذرت است. سیلو تهیه شده از دانه های آفتابگردان غیر روغنی یا کم بازده معمولاً کمی بیشتر از ذرت چربی دارند.

سیلو کردن آفتابگردان

یکی از محدودیت های اصلی آفتابگردان برای سیلو، کم بودن ماده خشک در زمان برداشت است. ساقه های آفتابگردان مقادیر زیادی آب در خود نگه می دارند که دستیابی به مقدار ماده خشک مناسب برای سیلو کردن را دشوار می کند. محتوای ماده خشک ایده آل برای سیلو کردن آفتابگردان بین 30 تا 40 درصد است. ظاهر قهوه ای و خشک برگ ها می تواند برای تولیدکنندگان، در مورد محتوای ماده خشک کل گیاه گمراه کننده باشد. حتی زمانی که دانه بالغ است، مقدار ماده خشک کل گیاه آفتابگردان هنوز در حدود 20 درصد است، که برای سیلو کردن خیلی مرطوب است. محققان محتوای ماده خشک 30 درصد را برای آفتابگردان بالغ دو هفته پس از یخبندان کشنده گزارش کردند. ماده خشک کم سیلو (کمتر از 30 درصد ماده خشک) می تواند باعث تخمیر نامطلوب و نشت بیش از حد پساب از سیلو شود.

زمان برداشت

دامها می توانند در مزارع آفتابگردان بچرند اما وقتی وارد مزرعه می شوند علوفه زیادی را هدر می دهند. به همین دلیل، سیلو کردن به طور کلی ارجح است. بهترین زمان برداشت برای سیلو کردن آفتابگردان بسته به شرایط آب و هوایی و ژنوتیپ‌های آفتابگردان بسیار متغیر است. مراحل توصیه شده بین 25 درصد گلدهی گلها و مرحله گلدهی نهایی متفاوت است.